Kitaptan Alıntılar Unutmak hatırlamaktan daha büyük cesaret ister.

Çoğu zaman çevresinde olup bitenlere karşı kayıtsız kalırdı, ama gece kadar koyu renkli gözleriyle resimdeki kızın gözlerine baktığı anda hissettiklerini anlamlandırması oldukça zor oldu. Göğsünde bir şey yırtılmıştı. O an hissettiğini birine söyleyecek olsaydı bu cümleyi kurardı.

Bir insanın geçmişte olanların gölgesiyle ve asla gerçekleşmeyecek şeylerin kuruntusuyla nasıl yaşayabileceğini hep merak ettim. Bunu kimse yapamaz. İşte bu yüzden ölüyoruz. Yaşamı sürdürdüğümüz için yaşlanmıyoruz biz, onu sürekli hatırladığımız için ihtiyarlıyoruz.

Bildiğimiz her şey sınırlı, görmezden geldiğimiz ihtimaller ise sonsuz.

İnsanlar hayatlarının belli bir noktasında kendilerinin, yaptıklarının ve vazgeçtiklerinin esiri olma riskiyle karşı karşıya kalırlar ve o zaman geriye sadece tek bir çıkış yolu kalır: Unutmak.

Tirnaìl’e ayak bastığınız an geri sayım başlar. Tüm sayılar tek tek yok olur. Saatinizin kadranı tamamen bembeyaz olup da zaman sizin için anlamını yitirmeden önce aradığınız şeyi bulmak zorundasınız. Aksi takdirde sonsuza dek kaybolursunuz.

İnsanın baktığı her yerde hiçbir yere açılmayan kapılar vardır.

Karşılaştığın herkes sanki sana ait bir parçayı içinde taşıyor ve sen de içinde onlara ait bir şeyler taşıyorsun. Bunu görüyor ve biliyorsun... Ama hiç kimse bütün parçaları olmadan kendini tamamlayamıyor. Hepimiz eksiğiz.

Aşk hayal edebileceğiniz her şeydir, senyör, her şey. Gece ve sis hariç.

Bir insanın tüm hayalleri tükenince bedeni de onlarla birlikte yok olmak ister, çünkü hayalleri olmayanlar hayatta kalamaz.

Hiç durma. Asla. Kimse için. Dünya çok büyük, insanlarsa küçük.

Umudu ve masumiyeti çalınmış bir adamdan geriye kötülük dışında hiçbir bir şey kalmaz.

Geçmiş insanın ruhundaki bir yara gibidir. Bazıları onu gururla taşır, bazıları ise utançla saklar. Yine de, kaybolan şeyler bulunabilir, unutulanlar hatırlanabilir ve bir kere yaşanan bir şey asla yok olmaz.